Veolia is zo slecht nog niet

Daar stonden we dan, klaar om opgehaald te worden door het taxibusje dat ons naar de sleeperbus zou brengen. Onze voorbereiding was goed, de telefoons en externe opladers volledig opgeladen, genoeg te eten en drinken mee en een gezonde dosis tegenzin. 

Nou is het vrij normaal om tegenzin te hebben wanneer er een busreis van 14 uur aan zit te komen, maar we hadden ook even wat research gedaan naar het busbedrijf waar we mee zouden reizen. 2,8/10 is geen score waar je vrolijk van wordt, maar Gin had er nog geen klachten over gehoord (hij gaf ons wel direct zijn nummer zodat we de ervaring met hem konden delen achteraf) dus er was goede moed.

Helaas hadden de recensies het aan het rechte eind. De bus deed er ongeveer anderhalf uur over om alleen Da Lat uit te komen, dit omdat het bedrijf doodleuk allemaal pakketjes (en grote dozen) ging bezorgen in en om de stad. Er zaten enkele louche stops tussen in the middle of nowhere dus het voelde aan als maffiapraktijken. 

Daarnaast had Gin gebeld en plekken voor ons gereserveerd zodat we in ieders geval goed zouden zitten, daar had An Phu (het busbedrijf) schijt aan. We werden vrij onvriendelijk verzocht om plaats te maken. Toen Rob tijdens een van de vele pakketjesstops even moest toiletteren zag hij dat onze grote vrienden ongeveer de helft van de bagage uit hadden geladen en in de modder hadden gegooid. Er moesten immers nog wat extra pakketjes bij en die moesten eerst in het bagageruim. 

Over de rijstijl zullen we maar zwijgen, laten we het er op houden dat Max Verstappen trots zou zijn op het bochtenwerk. Bij de dinerstop werden we naar een afgelegen vreetschuur gejaagd waar het eten toevallig ook nog eens bijzonder duur was. Bij de laatste toiletstop was er geen toilet (of uberhaupt een gebouw) te bekennen en konden we dus genieten van de vrije natuur bij het doen van de boodschap. 

Toen we uiteindelijk (na 15,5 uur) aan kwamen in Hoi An stonden de gladde taxi/scooterchauffeurs ons al op te wachten. Niets leuker dan de bus nog niet uit zijn of al tegen 4 man gezegd te moeten hebben dat je wel gewoon loopt. Als klap op de vuurpijl regende het ook nog eens (voor het eerst, dat wel).

Oke, genoeg gezeurd. Ook deze ervaringen horen bij het reizen, we zijn uiteindelijk veilig van A naar B gekomen en dat was het hoofddoel. En er was geen betere plek om aan te komen dan in Hoi An.

We hadden van andere reizigers al veel goede dingen gehoord over Hoi An. Het is een stadje dat voor de verandering aanvoelt als een dorp. Smallere wegen, leuk aangeklede huisjes en alles zag er goed verzorgd uit. Het personeel was ook erg vriendelijk, toen we ons kwamen melden om 8 uur in de ochtend mochten we meteen onze kamer in (inchecken was vanaf 14:00) en we mochten nog gratis mee eten van het ontbijt. Gelukkig waren we ook zo slim geweest om een kamer met een regendouche te boeken na een dusdanige reis. Daar hebben we heerlijk van genoten. Ook van een lekker dutje en daarna zijn we nog even de stad gaan verkennen.

Zoals al gezegd is Hoi An een heerlijk stadje. Het staat voornamelijk bekend om de vele kleermakers (tussen de 400 en 500) die de stad telt en waar je relatief erg goedkoop een pak of jurk (of wat je maar wilt) op maat kan laten maken. Links en rechts staren de maatpakken en jurken je aan, een vreemd maar leuk aanzicht. Verder lijkt Hoi An ook de enige stad in heel Vietnam te lijken die weet hoe ze sfeer moeten creëren en hoe ze alles leuk aan moeten kleden. Overal hangen mooie lampionnen, de huisjes zijn allemaal een leuke gele tint, er zijn prachtige oude gebouwen in de Old Town en er loopt een fijne, kalme rivier door het midden van de stad.

Alles rondom de rivier is echter wel erg toeristisch en het krioelt hier letterlijk ook van de toeristen (en bijbehorende opdringerige verkoopmeneertjes). De stad is het waard en al snel raak je er aan gewend en stoor je je er niet meer aan. 

Een van de dingen die ze aanbieden is een boottochtje in een authentieke Vietnamese boot (met foute neonverlichting) van waaruit je drijvende kaarsjes de rivier op kunt laten. Het is een prachtig en sfeervol aangezicht en op de eerste avond hebben we ook besloten om hier voor een keer aan mee te doen.

De tweede dag, van de vijf (!) die we in Hoi An wilde spenderen, zijn we van hostel geswitcht. Weg van ons stukje privé en alleen zijn en terug naar een hostel waar veel backpackers verzamelen en ook veel activiteiten worden georganiseerd. Daarnaast hadden we ook weer met Rebecca afgesproken, die op die dag aan zou komen en vanaf dan met ons op zou trekken en dus ook in hetzelfde hostel ging slapen. Ze kwam echter pas rond 17:00 aan dus we hadden nog de hele middag de tijd om iets te doen. 

Niets beter dan weer lekker oer Hollands fietsen toch? Dachten wij ook, dus een fijn fietsje, met ultralaag zadel, gehuurd en daarmee de omgeving in. We zijn tussen de rijstvelden door naar een stukje afgelegen strand gefietst en hebben daar genoten van een bewolkte dag, het strand zelf en gebaald van het Vietnamees vuilnisbeleid. Afval scheiden gaat hier over 20 jaar waarschijnlijk pas gebeuren, dat is niet heel erg, maar gewoon alles in de rivier of de zee gooien is wel erg primitief en de stranden worden er ook niet mooier op.

Maar goed, toen we die avond terug kwamen in het hostel was het tijd voor onze eerste gezamenlijke activiteit met andere backpackers; leren loempia's vouwen. Ze durfden het zelf nog net aan om het een cooking class te noemen, maar verder dan een loempia vouwen kwam het niet. Ook absoluut niet erg, leuk om te doen en ook nog eens hartstikke gezellig. Daarna nog een klein pintje gedronken en tijd voor Hoi An dag 3.