Ella

Het favoriete plekje van 90% van de toeristen in Sri Lanka; Ella. Ella heeft een aantal grote voordelen waardoor het voor reizigers interessant maakt. Ten eerste rijdt de beroemde trein door alle prachtige theevelden en dito omgeving van Kandy (via Nuwara Eliya) naar Ella. Daarnaast ligt het plaatsje op comfortabele hoogte waardoor het er niet zo benauwd en heet is en het lijkt erop dat Ella het enige stadje in het noorden en midden van Sri Lanka is waar ze ook daadwerkelijk wat kroegjes hebben. Je hoeft dus niet per se bij je hostel te blijven als je even een lekker drankje wil doen.

Ons eerste obstakel (voornamelijk Loes haar obstakel) was bij het hostel komen. Na een ritje van 3,5 uur, met een fikse tropische bui onderweg, en het beklimmen van Adam's Peak mochten we ook nog eens 120 treden de trap op voor we daadwerkelijk bij ons hostel aan kwamen. Die hakken er wel in wanneer je er al 11000 hebt gehad en ook nog een backpack omhoog moet sleuren.

Het ontvangst was echter erg vriendelijk en we konden direct onze kamer in. Eens kijken wat er allemaal precies te doen was in Ella. Volgens ons boekie en vele websites zijn de treinreis, Little Adam's Peak, de Nine Arch Bridge, Ella Rock en een aantal watervallen in de omgeving de topactiviteiten van Ella. De treinreis bleek overal wel echt dé nummer 1 activiteit te zijn.

Dat wisten we van te voren, de reis wordt vaak ook als een van de highlights van heel Sri Lanka gezien, maar we hadden ook al veel gelezen en gehoord over de absurde drukte van zowel locals als toeristen in de trein. Na lang overwegen (we konden onze tuktukverhuurder bellen en voor een prijsje zou hij de tuktuk van Nuwara Eliya naar Ella rijden voor ons) hebben we toch besloten om de reis niet te doen. De drukte leek ons te veel, de reis zou met de tuktuk over de weg ook heel mooi zijn en er was vanuit Ella nog een ander trajectje wat maar 6km was maar ook heel mooi zou zijn. Achteraf bleek het de goede keuze, Sid, Marlin en Marlou waren een dag eerder met de trein gegaan en vertelden ons dat de reis wel erg mooi was, maar alles behalve comfortabel (4 uur staan in een overvolle trein is geen pretje).

De eerste dag in Ella hebben we even rustig aan gedaan. De rit met de tuktuk was een uur of 4 en Loes had diezelfde ochtend nog de Adam's Peak beklommen dus het was ook we even goed zo. Het enige plan wat we hadden was nog uit eten met Tim, die was een aantal dagen eerder met zijn fiets al aangekomen en wilde nog een keer bijkletsen voor hij weer door ging. Daarnaast vonden we het ook wel leuk om voor 2 euro per nacht extra een iets betere kamer te hebben, dus we zouden na een nacht switchen naar een kamer met beter uitzicht. Fijnste bijkomstigheid daarvan is dat die kamer ook een zacht bed had, wat als een stapje in de hemel voelde. Alle bedden in Azië zijn namelijk onder te verdelen in hard, harder en matras op de grond.

De volgende dag gingen we een kijkje nemen bij de Nine Arch Bridge. Een brug die rond de tijd van de Tweede Wereldoorlog is gebouwd en zoals de naam al verraad, uit negen ondersteunende bogen bestaat. De brug is interessant omdat hij er sprookjesachtig uit ziet tussen de jungle en theeplantages en omdat hij volledig uit bakstenen en cement is gebouwd. Het originele bouwplan had wel een stalen constructie geïntegreerd, maar de Britten hadden al het staal wat ze konden vinden nodig voor de oorlog. Een ander leuk punt aan de brug is dat er een keer of 7 per dag een trein overheen rijdt. Die rijdt dusdanig traag dat je er gewoon naast kunt staan op de brug zonder dat het gevaarlijk is.

De brug was een klein half uurtje lopen van het hostel. Er waren twee routes te nemen, een ging een flink stuk door het bos en de ander was letterlijk over het spoor lopen. Wij besloten om via het bos te gaan (daar zat ook een mooi uitzicht op de brug) en daarna wel te kijken of het veilig genoeg was om over het spoor terug te lopen.

Eenmaal aangekomen bij de brug bleek dat we geluk hadden, de trein zou er namelijk over een minuut of 10 zijn. Dat was ook wel te merken aan de hoeveelheid toeristen in de omgeving, maar het was niet storend. De trein zelf hoor je van een flinke afstand al aankomen, zowel de echo van het gebrom van de locomotief als de fluit van de trein zijn in de verte al te horen.

Wij stonden dus netjes op de brug te wachten toen hij langs kwam. Het was wel interessant om eens zo dichtbij te staan wanneer een trein voorbij kwam stomen, maar heel erg bijzonder was het niet (zie filmpjes). Het uitzicht en de foto's trouwens wel.

Verder hadden we vrij veel geluk want uiteindelijk hebben we drie treinen voorbij zien komen terwijl er volgens de 'dienstregeling' maar een langs zou moeten komen. Een daarvan kwam zelfs langs toen we aan onze terugweg over het spoor bezig waren. Die hoor je gelukkig ruim op tijd aan komen dus je hebt alle tijd om even het gras in te stappen. Wel een bijzondere ervaring om een kilometer of drie a vier letterlijk over het spoor te lopen en 'als een trein' het station binnen te lopen. Gaat ook erg tegen je natuur in, maar hier is het doodnormaal.

Die avond had Loes haar eerste fatsoenlijke cooking class. Bij het hostel boden ze een gratis cooking class aan, waar je kon leren om verschillende currys te maken. Iets waar Loes de hele reis al naar uit keek. Het fijne was dat ze hier zelfs een privé cooking class kreeg, dus zo kon al haar vragen stellen. De lerares/gastvrouw van het hostel was ook verbaasd dat Loes daadwerkelijk wilde helpen ipv alleen toekijken. Eerst wist ze niet zo goed wat ze er mee aan moest maar uiteindelijk vond ze het erg fijn en hadden beiden er veel plezier in. Het eten was ook heerlijk en we leerden zo ook nog wat mensen kennen die ook bij het hostel sliepen. Twee mensen in het bijzonder waren Paula en Tom, een stel uit Amerika die beiden 70 waren en zo'n beetje de hele wereld al over hadden gereisd. Een erg enthousiast stel die leuk konden vertellen en ook graag onze verhalen wilde horen.

Diezelde avond wilden we graag eens ouderwets doorzakken. Lekker de pub in omdat het kan én omdat Rob om 00:00 jarig zou zijn. Dus we hadden met Sid en Marlin afgesproken bij een kroegje. Kei gezellig en goed geregeld. Loes had de dag ervoor al van alles afgesproken met het persooneel zodat er om middernacht happy birthday zou worden gedraaid en er een stuk taart en glas whisky zou komen voor Rob. Meerdere malen was haar door het personeel op het hart gedrukt dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en dat alles goed zou komen. Helaas had het personeel om 00:05 toch nog even een kleine herinnering nodig, maar dat mocht de pret niet drukken. De taart was daar, een onbekende versie van happy birthday werd gedraaid en een leuk feestje was het resultaat.

Toen we de dag erna de deuren van onze hotelkamer openden bleek dat Loes aan nog meer touwtjes had getrokken. Ons balkonnetje was namelijk versierd met ballonnen die waren beschreven met happy birthday Rob. Een goed begin van een enigzins vreemde verjaardag.

Die dag gingen we namelijk van het zonnetje genieten bij een waterval, de Dyaluma falls. Er waren twee manieren om bij de waterval te komen. Je kon vanaf onderaan de waterval ongeveer anderhalf uur langs behoorlijk wat rotsen omhoog klimmen of van bovenaf een klein half uurtje over een redelijk vlak pad afdalen. Wij kozen ervoor om het kleine baggere kutweggetje naar de top van de waterval te nemen en af te dalen.

De Dyaluma waterval had bovenaan de waterval een paar natuurlijke infinity pools, waar je rustig kon zwemmen maar ook over het randje de afgrond in kon staren. Het bovenste gedeelte bestond uit een stuk of drie van deze infinity pools en je kon dus ook van het ene zwembadje in de volgende springen. Het was ongeveer een meter of vier a vijf hoog en vele locals en toeristen sprongen na elkaar vrolijk het water in.

Totdat Louis een sprong besloot de wagen.

Louis is een Engelsman uit de buurt van Londen met een eigen timmerszaakje. Leuke kerel, kon leuk vertellen. Hij had echter een mankementje; zijn arm was al drie keer in zijn leven uit de kom geraakt. Nu raad je al waar we heen gaan met dit verhaal, Louis kwam nogal gehavend uit het water gestrompeld. Loes was het dichtste bij Louis toen het gebeurde, dus hij vroeg haar om hulp.

Rob had wel iets van ervaring met schouders uit de kom (mee geweest naar het ziekenhuis toen het bij Jarno ooit gebeurde) en wist dus ongeveer wat hij moest doen. Maar hij had er absoluut niet genoeg vertrouwen voor om aan een 'behandeling' te beginnen. Gelukkig was er een andere toerist aanwezig die dokter was (konden we eindelijk een keer 'Is er een dokter in de zaal?' roepen, toch een bucketlistje).

Om een lang verhaal kort te maken, Rob heeft uiteindelijk de dokter geassisteerd (improviseren met handdoeken en trekken/duwen, dichtsbijzijnde weg was een half uur hiken van re waterval) met het proberen terug in de kom te duwen van de schouder. Dit heeft ongeveer anderhalf uur geduurd voor we tot de conclusie kwamen dat het toch echt niet ging lukken. Daarna hebben we Louis en zijn vriendin nog een half uur over bergpaadjes heen geleid (zij hadden omhoog gehiked en kende de vlakke weg niet) naar de dichtsbijzijnde weg. Taxi in, op naar het ziekenhuis.

De weg terug werd er voor ons ook iets minder ideaal op want het werd een soort race tegen de zonsondergang, die we natuurlijk verloren, en rijden in de nacht is niet ideaal. Maar we kwamen veilig en wel aan en sloten de dag af met een welverdiende whisky en een cocktail. Met Louis gaat het overigens weer helemaal tiptop, we hebben nog even contact gehouden en we zijn nog duizendmaal bedankt. Toch een verjaardag die we ons nog lang gaan herinneren.

De dag erna zou onze laatste volle dag in Ella zijn. We besloten om de dag te vullen met het beklimmen van de Little Adam's Peak (wat een creativiteit in naamgeving weer) en door een klein rondje rond Ella te maken met de trein.

We begonnen met Little Adam's Peak, die zijn naam dankt aan een vergelijkbare vorm als Adam's Peak alhoewel wij denken dat het voornamelijk is om toeristen te trekken. We wilden dit vrij vroeg doen zodat we de zon nog voor konden zijn. Dat lukte niet helemaal waardoor we in de volle zon alle treden mochten beklimmen. Gelukkig was Little Adam's Peak niet zo hoog als zijn grotere broer en waren we in een uurtje van onze voordeur tot aan de top, met prachtige uitzichten als beloning.

We hebben een kleine drie kwartier genoten van ons uitzicht en zijn daarna het stadje in gegaan voor lunch en om wat winkeltjes te bekijken. We hadden immers wat tijd om te vullen voor de trein zou vertrekken.

Twintig minuten voor hij zou vertrekken waren we aanwezig om een kaartje te kopen. Helaas wist de stationmedewerker ons te vertellen dat de trein anderhalf uur vertraging had en dus pas om 16:45 zou vertrekken. Nogal jammer, want Loes had voor haar tweede cooking class om 17:30 bij het hostel afgesproken. Geen trein in Sri Lanka voor ons dus, balen.

Loes haar cooking class was dit keer ook weer privé en de lerares was minstens zo enthousiast. Aan het einde van de les kwam de vrouw mij zelfs vragen of Loes niet gewoon in Sri Lanka kon blijven. Een leuke ervaring vanuit twee kanten dus! Het eten was wederom heerlijk en Loes kreeg nog een zakje zelfgemaakt currypoeder mee als bedankje, de recepten kregen we via Facebook.

Daarmee komt een eind aan ons avontuur in Ella. De volgende bestemming is Uda Walawa, een dorpje richting het zuiden, een meter of 800 lager en daardoor weer tropisch warm. Wat ze daar nog meer hebben? Olifanten, krokodillen, waterbuffels en nog veel meer, safari dus.