Daar boven in de bergen!

See the Vietnamese, hear the Vietnamese, become the Vietnamese. Na twee weken het verkeer bestudeerd te hebben en een tiental keer achterop een scooter te hebben gezeten werd het tijd om zelf eens mee te toeteren.

Dit allemaal speelde zich af in Da Lat, een voor ons gevoel vrij kleine stad op ongeveer 4 a 5 busuren vanaf Mui Ne. Om 06:50 stonden we vrolijk (Rob) en met een lichte kater (Loes) klaar om opgehaald te worden. Traditoneel was de bus ongeveer 40 minuten te laat, maar we beginnen er aan te wennen.

Daarnaast is Da Lat ook weer compleet iets anders dan de andere steden waar we zijn geweest. Het ligt een stukje verder naar het noorden, maar voornamelijk ook een stuk hoger en in de bergen. Hierdoor kwamen de lange broeken en vesten dan toch voor het eerst van pas.

De eerste dag deden we rustig aan, we werden extreem vriendelijk ontvangen door Gin, de eigenaar van ons hostel, die ons ook meteen uitnodigde voor een family dinner de dag erop, dat klonk hartstikke dikke prima. De rest van die dag hebben we gespendeerd door rustig ergens een kop koffie te drinken en savonds op pad te gaan met Rebecca. Rebecca had dezelfde dag gereageerd op een facebookpost (in een Vietnam Backpackers groep) van een meid die graag op pad wilde die avond. Helaas reageerde zij niet, maar wij wel. Een beetje vreemd was het wel, een vreemde van het internet ontmoeten, maar het klikte meteen. Ze kon ons een beetje wegwijs maken in de stad en wij wisten op onze beurt een leuke bar te vinden (op aanraden van andere gasten uit ons hostel).

Deze bar was 'The Maze Bar', wij dachten dat het gewoon een leuke naam was, maar het bleek daadwerkelijk een doolhof te zijn. We kochten een verplicht drankje bij de ingang, maar daarna duurde het een dik half uur voor we bij de daadwerkelijke bar, 2 verdiepingen hoger, uitkwamen.
Het/de doolhof (een van de weinige Nederlandse woorden die beide lidwoorden kan hebben) zag er uit als een soort volwassen, groen doolhof uit het land van Laaf. Erg leuk om in te verdwalen, minder leuk om een toilet in te zoeken. Om 12 uur werden we plots de bar uit geveegd, richting een busje wat al klaar stond om ons richting de afterparty te brengen. Daar hadden we echter geen behoefte aan, de dag erna werd een lange.

We hadden de v-snaar nog even flink geolied, de bougies op spanning gebracht en de toeter nog een decibelinjectie gegeven en daarna waren we klaar voor ons tochtje op de scooter. Het tochtje richting the Elephant Waterfalls. De rit duurde ongeveer 45 minuten tot een uur waarin we lekker hebben liggen crossen. Rob reed op de heenweg en Loes op de terugweg. De wegen waren vrij goed, het was niet druk en de locals vonden het volgensmij erg leuk om twee westerse mensen op een scooter te zien.

Onderweg naar the Elephant Falls kwamen we ook nog langs een wezel-koffieplantage. Wellicht zijn jullie bekend met het fenomeen, maar ik zal het nog even snel uitleggen. De boeren verbouwen koffiebonen en voeren deze aan wezels in kleine kooitjes. Daarna..... vangen ze de poep op en daar maken ze koffie van. En die is nog lekker ook nog, maar ik denk dat veel lekkerder wordt van een uitzicht als deze.

The Elephant Falls is de grootste, minst toeristische (en daardoor ook de mooiste volgens Gin) waterval van de omgeving. Het was een prachtig aanzicht, maar de klim omlaag en omhoog naast de waterval was ook een behoorlijke opgave, eentje waar ze het in Nederland niet helemaal mee eens zouden zijn;).

Naast de waterval lag ook nog een Boeddhistische pagoda met daarnaast een enorm (schatting, 40 a 50 meter hoog) beeld, wat helaas in de stijgers stond.

Voor de terugweg hadden we besloten om een andere weg te nemen, the great Google maps will show us the way! Helaas kwamen we er na 35 minuten rijden achter dat snelwegen toch echt bestaan in Vietnam. Zo'n snelle snelwegen dat zelfs scooters er niet op mogen.

Enige weg richting het hostel? He-le-maal terug, kei vet, vaker doen. Niet zo'n succes wel een leuk verhaal.

Een verhaal wat alleen maar leuker wordt want het family dinner stond op de agenda. Gin en zijn vrouw (voornamelijk zijn vrouw) hadden gekookt voor de gasten van het hostel die er interesse in hadden. Uiteindelijk hadden we een diner met twee Chinezen, een Nederlander, een Duitser, een Brit en de twee Vietnamese eigenaren. Waarvan er een nogal nerveus was, Vietnam speelde namelijk in de 1/8ste finales van de Asia cup tegen Jordanië. Vietnam was nog nooit verder gekomen dan de poulefase, dus de wedstrijd op zich was al historisch. Om de spanning te drukken deelde Gin al drie shots 'Happy Water' (rijstwijn, wat praktisch whisky is en tequila toen de rijstwijn op was) uit tijdens het diner. Toen het na 80 minuten spelen nog 1-1 stond en Rob de voorspelling maakte dat Vietnam na penalty's zou winnen maakte Gin de belofte dat er gratis bier zou zijn als dat uit zo komen. En zo geschiedde (zie filmpjes voor de ontlading). Na de overwinning kwam er een doos met blikken bier op tafel, ging de tv van voetbal naar karaoke en hebben we met een bont gezelschap de avond weg gezongen. Alles kwam aan bod, van Elton John tot Linkin Park tot een Vietnamees nummer. 
Avond. 
Geslaagd. 
Helaas was het ook de laatste voor ons in Da Lat en konden we ons de dag erna klaarmaken voor een busreis van ongeveer 14 uur...
Wish us luck.