Happy birthday Loes!

Na ons surfersverblijf reisden we door naar een van de vele oud-hoofdsteden van Sri Lanka. Door de eeuwen heen hebben vele verschillende koningen andere steden tot hoofdstad benoemd, waarom precies weten we niet (we hebben het ook niet gevraagd) maar interessant is het wel. Wij waren in ieders geval onderweg naar het meest noordelijke puntje van onze reis in Sri Lanka, namelijk Anuradhapura. Het duurt even voor je het uit kunt spreken en ik moest uiteindelijk nog steeds opzoeken hoe je het nu precies schrijft, maar we zijn er geweest.

De weg er naar toe duurde een kleine 4 uur en was dikke dikke prima. We leren Jack steeds beter kennen en hierdoor wordt het rijden ook een stukje prettiger. De zon in je gezicht en een lekker briesje helpt natuurlijk ook erg mee. 

Even nog een geschiedenislesje over Anuradhapura. De stad werd in 380 voor Christus benoemd tot hoofdstad van Sri Lanka. De stad werd echter pas echt belangrijk in 250 voor Christus toen het boeddhisme naar Sri Lanka kwam. In de 1000 (!) jaar daarna werd de stad verschillende keren overgenomen door andere koninkrijken maar ondertussen werden de tempels rijkelijk gebouwd in de stad. Het oude gedeelte van de stad is dus ook op de Unesco werelderfgoedlijst geplaatst.

We waren in Anuradhapura weer op zoek naar een hostel waar we weer wat mensen konden ontmoeten, die maken je reis toch echt jouw reis. Die zorgen voor dat randje wat jouw ervaring bij de bezienswaardigheden compleet maakt. Verder is het ook gewoon kei gezellig natuurlijk en we hadden een verjaardag te vieren.

En wat een feest was het. Rob had op de dag van aankomst (18 februari) de gastvrouw nog even aan de jas getrokken. Of ze een leuk restaurant voor de dag erna wist voor de verjaardag van Loes. Die wist ze niet echt, maar het woord 'birthday' maakte nogal wat enthousiasme bij haar los. Onmiddellijk kreeg Rob de vraag of er een surprise moest komen. Dat klonk wel interessant.

De dag erna hadden we net ons ontbijt op in het gezelschap van onze nieuwe Nederlandse kameraad Jop en twee jolige Zwitsers, Jonas en Tim, toen de gastvrouw uit de keuken kwam lopen met een grote taart. Kosten noch moeite waren gespaard, kaarsjes waren geregeld en de hele Sri Lankaanse familie/werknemers was opgetrommeld. Happy Birthday werd ingezet en iedereen deed vrolijk mee. Helaas was er niet heel ver vooruit gedacht want toen het couplet met 'Happy birthday dear .....' in werd gezet werd duidelijk dat ze toch eigenlijk allemaal Loes haar naam niet wisten. Een enkeling was nog erg creatief met 'Dear friend' maar het was vooral grappig. Daarna was het tijd voor cadeaus, Loes kreeg een ketting en een broche van het hostel en we kregen allemaal een glaasje gratis sprite (inclusief fancy glazen). Van Rob had Loes de dag ervoor al drie plastic rozen gekregen (meer was er niet te vinden in de omgeving), helemaal geslaagd dus.

De negentiende was niet alleen een speciale dag omdat Loes jarig was, maar ook omdat het een poya dag was. Poya is een feestdag die gevierd wordt als het in die nacht volle maan is. Dit is een spirituele dag en hierdoor wordt er veel gebeden door de Sri Lankanen. Des te beter dat we dus naar een heilige plek gingen.

In het oude centrum van Anuradhapura zijn ongeloofelijk veel tempels te vinden. De omgeving is dusdanig groot dat ons aangeraden was om er een fiets voor te huren. De hoogtepunten van het oude gedeelte zijn de twee stupa's die de op een na en op twee na grootste stupa's van de wereld zijn en een van de oudste bomen van de wereld (2000 jaar oud). De regels van het boeddhisme schrijven verder voor dat wit een heilige kleur is en het ook een voorkeur heeft om te dragen naar heilige plaatsen en dat schouders en knieën bedekt moesten worden. Aangezien al Rob zijn witte shirts waren gesneuveld in Vietnam was het dus even tijd om te gaan shoppen. Daar hebben we ook meteen maar een sarong voor Rob gescoord. 

We begonnen onze reis bij boom, de Sri Maha Bodi genoemd. De legende verteld dat deze boom is ontstaan uit een zaadje van de heilige Bodhgaya boom in India. Dat zaadje is meegenomen door een prins uit India en die heeft hem, en daarmee ook het boeddhisme, in Sri Lanka geplant. De boom is gedurende de 2000 jaar altijd (zelfs tijdens bezettingen) bewaakt geweest door boeddhisten.

Het was vrij druk bij de boom toen we er aan kwamen. Veel locals kwamen offers, vaak bloemen, aanbieden en gingen daarna uitgebreid bidden. Een bijzondere ervaring. Het werd (denken we aan de glimlachende gezichten te zien) ook erg gewaardeerd dat wij als westerse mannen ook met een sarong rond liepen om ons respect te betuigen. Ze kunnen ons daarentegen ook gewoon uitgelachen hebben.

Daarna gingen we door naar de Ruvanvelisaya Dagoba. De meest iconische stupa van Anuradhapura met zijn witte kleur. De stupa dateert uit 140 voor Christus en is nu nog 55m hoog (helaas is hij beschadigd geweest en kleiner gerestaureerd). Leuk detail bij het hele park is we hier natuurlijk zonder schoenen mochten lopen. Het was echter 35 graden die dag dus de stoep was potdomme heet. Zelfs de Sri Lankanen hupten van stukje schaduw naar schaduw. 

De rest van de dag hebben we nog flink gezweet en wat andere tempels bezocht waarna we weer terug naar het hostel gingen om even snel op te laden. We wilden namelijk nog de zonsondergang gaan kijken op de berg Mihintale. Die lag een kleine 13km verderop en is volgens de mythen de plek waar koning Devanampiya (zeg dat 10x snel achter elkaar, neem het op en stuur het ons door en we nemen een souvenir voor je mee) een ontmoeting had met Mahinda. Mahinda was de zoon van een Indiase keizer en bekeerde Devanampiya ter plekke tot boeddhist. 

Ons hotel bood aan om een tuktuk met chauffeur voor ons te regelen. Maar we waren ondertussen al een aantal weken in Azië dus we gingen ook reizen als Aziaten. Pats boem, 5 man in de tuktuk. Drie man achterin, één bestuurder en nog een passagier half naast de bestuurder. Dat ging prima, zelfs de stijle helling op het eind was maar een klein probleem voor Jack.

Eenmaal boven was het uitzicht inderdaad prachtig (geen berg in de nabije omgeving, 360 graden en kilometers ver turen) en de zonsondergang minstens zo mooi. Er stond ook nog twee stupa's op de top en een metershoog boeddhabeeld om het af te maken. Zeer geslaagd.

Terug bij het hotel kwamen we er achter dat er ook nog een klein nadeel aan poya hangt. Het is een heilige dag en op heilige dagen wordt er geen alcohol verkocht of geschonken. Onder de tafel wisten we nog 1 biertje pp te regelen bij het hostel (morgen pas betalen, niet op poya dag) maar daar bleef het afsluiten van de verjaardag dan ook bij.

De volgende dag gingen we weer wat kilometers maken. Jop ging terug naar India, maar onze Zwitserse vrienden gingen dezelfde kant op als ons, naar Sigiriya, naar de Lions Rock. Jonas en Tim zijn alleen iets sportiever dan ons, zij doen Sri Lanka namelijk op de fiets. Wij waren wel zo aardig om hun bagage achterin te gooien, fietst toch wat lekkerder. Als bedankje kreeg Loes nog een verjaardagskado; een pot pindakaas. Daar hadden we het de dag ervoor al over gehad. Rob mist appels en fatsoenlijke koffie en Loes mist kaas en pindakaas. Tim had al een maand een pot bij, maar at er nooit van, dus nu is Loes de trotse eigenaar van haar eigen pot pindakaas!

In Sigiriya hadden we een bijzonder hostel geboekt. Het was namelijk een boomhut. Een boomhut met een stuk of 4 kamers. Het geheel zag er sprookjesachtig uit en ons ontvangst was ook hartelijk. Wij arriveerden anderhalf uur voor onze fietsende vrienden. Helaas was er voor hen geen plek in de boomhut, maar ze zaten 500 meter verder in een prima hostel. Die dag zijn we nog even gaan zwemmen in een meer en savonds hebben we samen met andere gasten, de zwitsers en de hosteleigenaar gekookt, gegeten en gedronken. Maar niet te veel en niet te laat want de volgende ochtend moesten we op tijd op.

We gingen namelijk de zonsopgang kijken bij de Lions Rock. De Lions Rock is hét uithangbord van Sri Lanka. De rotsformatie ziet er bijzonder indrukwekkend uit en is bezaaid met schilderingen en ruïnes uit de oudheid. Wij gingen echter niet de Lions Rock op, wij gingen naar de buurman, de Pidurangala Rock. Deze steen is net zo hoog als de Lions Rock en heeft dezelfde zonsopgang. Hij heeft echter een aantal voordelen. De entree is 20 euro goedkoper én hij heeft uitzicht op de Lions Rock. Enige nadeel, er is minder culturele waarde te vinden op Pidurangala.

De weg er naar toe was pittig te noemen. Alhoewel het vrij toeristisch is, wil dat in Sri Lanka nog niet per se zeggen dat de infrastructuur daar naar gebouwd is. Het is dan ook niet bijzonder prettig om midden in de nacht over een zandpad in het bos te rijden met je tuktuk. Geen lantaarnpalen om de gaten te laten zien en de verlichting van Jack is meer dan prima, maar het blijft niet ideaal. 

Het was het meer dan waard, het uitzicht vanaf Pidurangala was prachtig en de zonsopgang adembenemend. Het is prachtig om de zon langzaam te zien verschijnen (filmpjes) en daarmee ook de jungle wakker te horen worden. Ook de klim naar boven was bijzonder te noemen. In het begin was er nog verlichting, maar daarna waren we aangewezen op de zaklampen van onze telefoons. Lichtelijk creepy, maar vooral erg tof.

Dat is weer even genoeg voor deze blog, volgende keer gaan we het over olifanten hebben.