Tet komt eraan

Daar zijn we weer, terug van weg geweest. We hebben de afgelopen 4 dagen de Ha Giang Loop gereden. Een vrij vermoeiend programma, dus ook minder tijd (en zin, het blijft vakantie) om te schrijven. Maar daarover later meer. Voor we bij Ha Giang aan kwamen waren we namelijk eerst nog in Tam Coc en in de hoofdstad, Hanoi.

Dat hoofdstuk begon (zoals al beschreven) met een bus die 2,5 uur te laat was (23:30 ipv 21:00). Geen pretje. Gelukkig was de reis vrij prima te doen en hebben we beiden een beetje kunnen slapen. De bus zette ons ook vrij dicht bij onze homestay af en we konden eerder inchecken en rechtstreeks ons bedje in voor een dutje. 

Een kleine 3 uur later zaten we aan ons ontbijt en hadden we een babbeltje met onze gastvrouw. Die vertelde ons dat we een goed plan voor de dag hadden, maar dat we beter een andere rondvaart konden doen dan we gepland hadden (Trang An ipv Tam Coc). 

Het zit namelijk zo. Tam Coc is een gebied wat rechtstreeks uit sprookjesboeken komt. Imposante karstbergen van +/- 250 meter hoog wisselen elkaar af met uitgestrekte rijstvelden. Om het geheel af te maken kabbelt er een rustige rivier doorheen en het plaatje is af. Helaas waren wij er in het verkeerde seizoen, geen rijstvelden, wel moddervelden. Maar niet getreurd, Trang An (of An Trang, we weten het zelf ook niet meer zo goed, de namen zijn verwarrend) heeft hetzelfde karakteristieke landschap, alleen ruilt het gebied de rijstvelden om voor ondergrondse rivieren die onder de bergen door zigzaggen.

Zo geschiede, zo gedaan. Toch maar een scootertje gehuurd en op pad naar Trang An. Daar werd al snel duidelijk dat toeristen al jaren de weg vinden richting Trang An. We werden begroet door een pretparkachtige constructie. Gestroomlijnde hekwerken zorgde er voor dat rijen gemakkelijk gevormd konden worden richting de ticket booth. Gelukkig was het niet druk en waren we binnen no time bij ons bootje. Waar we konden kiezen welke van de drie trips we wilden doen. We kozen voor optie 1, 9 grotten om doorheen te varen met wat tempels en pagodes links en rechts klonk helemaal prima. Een ander pluspunt aan Trang An is dat het door 1 bedrijf uitgebaat wordt en alle medewerkers dus gewoon een uurloon krijgen. Dan hoeven ze niet allemaal 'boat trip' naar de toeristen te roepen in de hoop dat ze uitgekozen worden en is er voor de toeristen een gewone vaste prijs.

Op de boot werden we vergezeld door twee Chinezen, een Vietnamese kapteinmevrouw en natuurlijk de prachtige fel oranje lifejackets. Motoren deden ze daar ook niet aan, gewoon ouderwets roeien. Drie uur lang, arme kaptein. Maar na een paar minuten werd ons duidelijk gemaakt dat er een tweetal extra roeispanen aanwezig waren en dat we zelf gerust mee mochten roeien, part of the experience. 

Een kleine 20 minuten varen later kwamen we bij de eerste grot aan. Bij de ingang stond netjes aangegeven dat het ongeveer 350m lang was, wat er niet aangegeven stond was dat de afstand tussen het water en het plafond van de grot iets meer dan een meter was. De Arbo zou overuren moeten draaien om dit soort attracties goed te keuren in Nederland, maar het is het 3x waard (zie filmpjes). 
 

Daarnaast bleek onze kaptein ook een begenadigd stuurvrouw. De grot is natuurlijk niet overal even hoog(laag) en vaker dan ons lief was moesten we bukken of stalactieten ontwijken. Een bijzondere ervaring met bijzondere stuurkunsten. We zijn er van overtuigd dat deze vrouw de Titanic dwars door die ijsberg heen had kunnen varen en alsnog zonder schrammetje in Amerika had kunnen aanmeren.

De rest van de trip bestond uit kortere en iets ruimere grotten, maar ze waren daardoor niet minder indrukwekkend. Stiekem vonden we het ook niet erg dat deze iets minder extreem waren. De tempels tussendoor waren vrij interessant, maar niet bijzonder in vergelijking met wat we al gezien hebben.

Na Trang An hadden we nog hét uitzichtspunt van de omgeving op het programma staan. Google simpelweg Tam Coc en de afbeeldingen staan er vol mee. Wij hadden het dusdanig uitgedoktert dat we even voor zonsondergang boven zouden zijn. Het was een behoorlijke klim, maar het uitzicht was inderdaad prachtig. Het had mooier kunnen zijn met groene rijstvelden ipv bruine, maar dat nemen we maar voor lief. De zonsondergang zat helaas ook niet mee, want het was wederom bewolkt en de oranje gloed bleef dus uit.

Heel lang hadden we ook niet om van de zonsondergang te genieten want straatverlichting is iets wat maar sporadisch aanwezig is in Vietnam. We hadden tijdens de trip al even gecheckt en we hadden een top scooter gekregen waarvan het licht het niet deed. Het was dus zaak om voor het donker terug te zijn bij het hostel. We wilden de eventuele politie geen echte reden geven om ons aan te houden. 

Het lukte ons niet om op tijd terug te zijn dus toen we het dorpje in kwamen zijn we afgestapt. En hebben we de laatste 1,5 km met de scooter in de hand naar het hostel gelopen. Iets waar we vrij chagrijnig van waren. Dus we gingen verhaal halen bij de eigenaar van de homestay en die schoof zeer simpel een knopje omhoog en toen ging het licht dan toch aan...

Die avond hebben we nog even rustig gegeten en vroeg naar bed. We zaten namelijk in powertravel modus, de dag erna gingen we weer door naar Hanoi. Hiervoor konden we kiezen tussen een bus die om 07:00, 13:30 of 16:00 ging of een limousine (lees als iets luxere bus) die elk uur ging. Wij kozen voor de limousine on 10:00. Die zou tenminste op tijd zijn dachten we.

Helaas. Ook deze weer een dik uur te laat. Het excuus; Tet (Vietnamees Nieuwjaar) komt er aan. Dat klopt, dat begint over 2 dagen. Dat wisten wij, dat wist de hosteleigenaar en dat wist de buschauffeur ook. Blijft moeilijk. Onze limousine daarentegen was gewoon een moderne 4x4 die ook in Nederland tot de duurdere prijsklasses behoort en wij waren de enige passagiers. Of de gewone limousine niet reed, te laat was of dat ze gewoon een flippie gevonden hadden die wel wilde rijden naar Hanoi weten we niet, maar we kwamen van a naar b. Althans, we werden door onze chauffeur aan de rand van Hanoi gedropt, waar een nieuwe taxi klaar stond die hij voor ons betaalde. Die bracht ons echter naar een circus wat nog 4 km van het hostel was. Dat was niet de afspraak, dus wij maar gebeld met ons oude hostel, zij weer een nieuwe taxi geregeld en uiteindelijk stonden we dan toch voor de deur van ons nieuwe hostel. Lang leve Vietnam.

In Hanoi werden we weer herenigd met Rebecca. Verder hebben we wat rond gelopen door de stad maar al snel genoeg kwamen we er achter dat het niet zo onze stad was. Te druk, te veel chaos en gek genoeg niet zo veel bezienswaardigheden.

Op één na, het Ho Chi Minh Mausoleum. Ho Chi Minh wordt gezien als de bevrijder en vereniger van het land (Saigon is zelfs omgedoopt to Ho Chi Minh City) en was ook de eerste president van Vietnam. Zijn lichaam ligt gebalsemd in het mausoleum en je kunt er je respect uiten voor hem en het lichaam bekijken. 

Het was de meest communistische ervaring die we ooit mee hebben gemaakt en waarschijnlijk gaan maken. Van te voren moet je je tas en alle opname apparatuur inleveren (telefoon mocht je houden), roken en kauwgom kauwen was verboden en tijdens het bezoeken van het lichaam was je verplicht door te blijven lopen.

Van te voren werden we verzameld in een groep van rond de twintig man. Klaar om richting de tombe te gaan. Maar eerst, twee rijen vormen en over het aangegeven pad van soldaat naar soldaat lopen. Niet uit de rij gaan, geen foto's nemen, blijven lopen. Tot we voor de tombe kwamen, daar moesten we wachten tot 5 soldaten naar weerszijden van de rode loper waren gemarcheerd. Daarna mochten we er door en kwamen we bij het lichaam aan, bewaakt door welgeteld 9 soldaten ligt Ho Chi Minh vredig te rusten terwijl Vietnamesen en toeristen er stilletjes omheen schuifelen. Foto's mochten gemaakt worden vanaf het moment dat we de tombe weer uit kwamen. Uniek, om stil van te worden en ergens ook een beetje creepy wel.

Het originele plan was om Tet in Hanoi te vieren. Het schijnt dat het hele land van 4 tm 10 - 14 februari volledig plat gaat. Men gaat het nieuwe jaar met familie vieren. Familie die vaak nog op het platteland woont. Winkels, restaurants en hostels gaan dicht. Pinautomaten worden niet meer bijgevuld en bussen die nog rijden worden vol geboekt. Het is een enorm feest, maar reizen wordt er niet gemakkelijker op.
 

Daarom vonden we nog een plekje op de bus richting Ha Giang, waar we Tet (4 op 5 februari is het nieuwjaar) met locals en backpackers gingen vieren en daarna 4 dagen op een scooter/motor door het mooiste landschap van Vietnam te crossen. Maar daarover in de volgende blog meer.