Chuc Mung Nam Moi!

Tet Nguyen (Tet in het kort), the big one volgens de Lonely planet. Onze reisbijbel vertelt ons dat het feest verjaardagen, kerstmis en nieuwjaar in een is. Het feest begint tegelijkertijd met het Chinees/Lunar nieuwjaar en luidt het Vietnamese nieuwe jaar in met periode van plusminus 10 dagen aan feesten.
Het is dus een periode waarop Vietnam op zijn mooist is maar ook een periode waar reizen een stukje moeilijker wordt.

Ten eerste omdat de informatie rondom Tet amper te vinden is en vaak spreekt het elkaar tegen. Wat we wel wisten was dat iedereen naar de familie zou reizen om het te vieren. Wat betekent dat alle steden leeg lopen en de bussen propjevol zouden zitten. Veel informatie zei ook dat zo'n beetje alle restaurants en hostels zouden sluiten en dat de prijzen van degene die wel open zijn duurder werden (klinkt logisch). Andere mensen zeiden juist dat het alsnog niet zo moeilijk zou zijn om een plekje te vinden om te slapen of eten. Pinautomaten zouden leeg getrokken worden en niet meer bijgevuld worden tot 12 februari. Omdat het veelal als nieuwjaar wordt gepresenteerd denk je zelf al snel dat het snachts een groot feest is en dat de dag erna iedereen wat brakkig is, net zoals thuis. Het duurt echter echt minstens een week.

De verhalen werden ons vanaf week 1 in Vietnam al verteld en onze conclusie was; speel het safe, in de hoofdstad zal vast nog wel iets te doen zijn en desnoods vermaken we ons wel met wat er nog over is. Gelukkig vertelde Milan (kennen we nog van blog 1, ontmoet in Ho Chi Minh en we hadden er de hele reis nog contact mee) dat hij de Ha Giang Loop ging rijden met Tet. Toen we er over nadachten klonk het als een briljant idee, we zouden een programma hebben voor minstens 4 dagen (lekker op een scooter/motor door de bergen crossen), we zouden tips krijgen voor hostels onderweg die nog open waren, we zouden een groot deel van de spookdorpen en steden tijdens Tet kunnen mijden en we zouden ook nog eens het nieuwjaar kunnen vieren met een local family en een hele hoop backpackers. Helemaal top, veel beter dan doelloos door Hanoi slenteren.

Milan wist ook een goed hostel om te slapen in Ha Giang en bracht ons in contact met Mama's Homestay. Een hostel wat gerund werd door een Nederlander, erg fijn, iemand die het begrijpt als je een vraag stelt en niet gewoon ja knikt en daarna zijn eigen plan trekt. Ook kon Mama's Homestay het vervoer vanuit Hanoi voor ons regelen, we konden kiezen uit een normale bus (8 uur) voor 8 euro of een limousine (6 uur) voor 12 euro. We waren de bussen wel een beetje moe, dus de duurdere optie werd onze keuze.

Beste. Keuze. Ever.

Stel je voor dat Pimp My Ride de kans zou krijgen om een bus om te toveren tot een luxe hemel op wielen. Dat is ongeveer waar we in terecht kwamen. De bus had ruime, comfortabele 'massagestoelen', WiFi en de mogelijkheid om je telefoon op te laden. Daarnaast waren er gewoon vaste plaatsen dus hoefden we ook niet te 'vechten' voor ons plekkie. De 6 uur richting Ha Giang waren binnen no time voorbij.

Eenmaal aangekomen op 3 februari in de avond werden we hartelijk ontvangen (in een matig verbouwde garage die door moest voor een hostel, maar het was wel gezellig) en konden we nog een lekker biertje met wat Nederlanders mee drinken. De dag erna was oudjaarsdag en hadden we, buiten het vieren van nieuwjaar, niet zo veel op de planning. We hadden geluk met het goede weer dus we gingen met twee broers uit Harderwijk naar een waterval in de buurt.

Die avond was het tijd voor Tet, we konden, met een stuk of 15 mensen, aanschuiven bij een family dinner en de rijstwijn vloeide rijkelijk. In de avond gingen we richting de Chinese grens (half uurtje rijden) want daar werd het een uur eerder nieuwjaar, dat betekent dus dat we dit jaar 3x hebben gevierd dat 2019 begint, denk niet dat we iets dergelijks nog ooit mee gaan maken. Klein minpuntje aan het hele verhaal is dat Rob zijn nieuwe schoenen alweer verpest heeft. Zelfs schoenen met goede ondersteuning zijn niet bestand tegen een ritje achterop de motor met je voeten op de uitlaat. Dat zorgt voor gesmolten zolen:(.

Eenmaal terug in Ha Giang gingen we nog bij de broers en zussen van de Vietnamese hoofdeigenaar van Mama's Homestay langs om het nieuwjaar te vieren met een natje en een droogje. Overal werden we vrolijk begroet met een "Chuc Mung Nam Moi" (Gelukkig nieuwjaar), deze zin werd daarna al snel door de dronken backpackers opgepikt en naar elke Vietnamees die het maar horen wilde geslingerd. Dat klinkt allemaal een beetje banaal, maar de Vietnamesen zelf roepen het allemaal nog veel harder en lachen zich een eind weg als het gebeurt. Een bijzondere avond, maar wel enigzins op tijd naar bed want de dag erna gingen we starten aan de Ha Giang loop.

Exit Hai Van Pass, enter Ha Giang Loop. We houden niet zo van dingen met elkaar vergelijken en de Hai Van Pass was een prachtige ervaring. Maar deze twee lijken wel erg veel op elkaar. Het enige verschil; als de Hai Van Pass vergelijkbaar is met de Keuken Kampioen Divisie en dan zou de Ha Giang Loop de Champions League zijn. 

Een beetje uitleg kan geen kwaad natuurlijk. De loop is eigenlijk gewoon een 'rondje' wat je kunt rijden door het uiterste noorden van Vietnam. Tijdens dit rondje, van 3, 4 of 5 dagen, krijg je de mooiste uitzichten van het land voorgeschoteld, ontmoet je de inheemse Vietnamese stammen en kun je overnachten in kleine schattige, enigzins onaangetaste dorpjes. Het enige nadeel vaak is het weer. De loop ligt in het noordelijkste puntje van het land en ook nog eens op aanzienlijke hoogte (1000 - 1500m) waardoor het er vaak koud en bewolkt is. De goden waren ons echter goed gezind want we hebben 4 dagen lang, 2 keer per dag gesmeerd met zonnebrand.

Terug naar het begin van de loop en richting onze stalen rossen voor dit avontuur. We hoefden ons niet echt zorgen te maken over politie want Tet was begonnen en die waren veel te druk met zich bezatten bij familie. Verder hadden we al best wat oefening gehad op scooters dus we durfden het avontuur zeker aan. Onze nieuwe vrienden voor de komende vier dagen hadden 100 - 120cc en waren semi-automatisch. We kregen wel nog een goede uitleg mee en we werden op een proefritje gekeurd, maar we kregen groen licht voor de trip.

Uiteindelijk hebben we onze 4 daagse trip gedeeld met een aantal mensen. Zelf reden we in een groepje van 5, vergezeld door Milan, Willem (uit de omgeving van Dordrecht, topper) en Leon (Duitser met Italiaanse achtergrond) en deelden we vaak een hostel met drie Britten die ook bij Mama's Homestay verbleven maar een iets rustiger tempo reden.
 

De loop zelf was adembenemend, ik heb mezelf er veel te vaak op betrapt dat ik mijn hoofd schudde omdat het uitzicht te mooi voor woorden was. Haarspeldbocht na haarspeldbocht reden we bergen op en af en om elke hoek school weer een nieuw stuk Vietnam wat met gemak een coverfoto voor een reisboek van het hele land zou kunnen zijn. Het hielp natuurlijk ook erg mee dat we gezegend waren met vier dagen stralende zon. Hierdoor was het ene viewpoint nog mooier dan de andere en gaat het nog erg moeilijk worden om een selectie te maken van de foto's. 

We reden ongeveer 100km per dag, met een zuivere rijtijd van 3,5 tot 4 uur per dag denk ik. Genoeg tijd dus om regelmatig te stoppen en van het uitzicht te genieten of rustig een hapje te eten. Op de standaard dag stonden we om 9 uur op, namen we ontbijt en reden we tussen 10 en half 11 weg en waren we rond 17:30 weer op de volgende bestemming. Veel later kon ook niet, want in het donker wil je absoluut niet rijden door de bergen.

Ondertussen zijn we ook nog even in China geweest. Onze kaart wist ons namelijk een plekje aan te wijzen waar een gat in het hek zou moeten zitten. Dat gat bleek een behoorlijk gat te zijn, een stuk van ongeveer 20 meter hek was verwijderd en vervangen voor 3 trucks die van alles verkochten en een hele hoop partytenten die een soort markt vormden. Daarnaast vonden de Vietnamesen vonden het ook wel leuk om wat bommen (vuurwerk kun je het amper noemen) richting China te gooien. Wij hebben het vrij mild gehouden door alleen een biertje in China te drinken en misschien ook nog in een Chinees bosje te urineren.

We kunnen nog uren doorschrijven over de uitzichten, de hikes, Chuc Mung Nam Hoi en de topavonden (geen Vietnam zonder karaoke) met onze club. Maar de foto's en filmpjes spreken voor zich. En zelfs die doen niet genoeg recht aan de schoonheid van de omgeving. De loop komt in de top van de ervaringen van deze reis. Milan, Leon en Willem, bedankt!