De Dwergen zijn zo slecht nog niet

Als groots Lord of the Rings fan had ik altijd het gevoel dat ik moest kiezen tussen de elven en de dwergen. De elven waren altijd mijn grote favoriet, ze werkten immers met precisie, ze waren snel, elegant en leefden in prachtige bossen. De dwergen daarentegen deden alles met brute kracht, vaak lomp, onverzorgd en hoekig. Daarnaast leek leven in een donkere, klamme mijn of grot me ook niet echt interessant. 
Tot we in Phong Nha bij de Paradise Cave aan kwamen.

Maar laten we bij het begin beginnen. Ons busreisje van Hué naar Phong Nha zou maar een uur of 4 duren dus dat was goed te overzien. De reis ging ook weer lekker op zijn Vietnamees, we werden namelijk gewoon in een bus gebonjourd die als tour naar de Paradise Cave ging vanuit Hué. Zij gingen met zijn allen weer terug, wij werden netjes afgezet in het centrum van Phong Nha. Een plaats die op vele Vietnamese kaarten groots staat aangegeven, maar kwa inwonersaantal te vergelijken is met Neerkant of de Meterik.

Afijn, wij het busje uit en daar stond hij al, onze schat van een hosteleigenaar; Vo. Stukje karton in de hand, de namen van Loes en Rebecca er op, helemaal duidelijk. Instappen en op naar wat later het paradijs der verblijfplaatsen bleek. Foto's op booking.com lijken vaak mooier dan ze zijn, maar we waren toch echt op een van die plekken aan gekomen die je in echte reisblogs ziet. Voor een indruk van hoe we wakker werden verwijs ik je graag door naar de filmpjes.

Daar werd ons het eerste probleem duidelijk. Loes haar schoenen waren van de tas gevallen en lagen nog in het ruim van de bus die al vrolijk door was getuft naar de grotten. Vo sprak weinig Engels, dus toen we hem een foto van schoenen lieten zien begon hij vrolijk te lachen en riep hij 'Ah, Shopping!'. Gelukkig konden we hem met handen en voeten duidelijk maken wat er aan de hand was en werd de reddingsoperatie in gang gezet. Wij moesten maar lekker gaan genieten, hij regelde het wel. 

Dat vertrouwden we niet helemaal, dus we hadden ons oude hostel ook nog gebeld en die gingen er ook achteraan (wat een schatjes toch allemaal). Om de tijd te doden en op aanraden van Vo gingen we naar de Phong Nha cave, gewoon lekker op de fiets. Het was ook maar 10 minuten fietsen en het was zeker de moeite waard. Een stuk varen door de grot en daarna ook nog een stukje lopen tussen de stalacmieten en stalactieten, helaas wel zonder telefoonbereik en dus zonder schoeneninformatie.

Toen we de grot uit kwamen had Loes drie berichten op haar telefoon. Drie foto's van haar schoenen, achterop de scooter van Vo. Waarschijnlijk heeft het busbedrijf ze gewoon ergens gedropt en heeft hij ze gevonden maar ze waren terecht, wat een held.

De volgende dag was het tijd voor dé reden waarom we hier waren: de Paradise Cave. Het is een grot die pas 15 jaar geleden ontdekt is door een Brit. Hij heeft hem direct omgedoopt tot Paradise Cave, en gelijk had hij. De grot zelf is 31 km lang, maar we konden de eerste 1,5 km bezoeken. Op zijn hoogst is hij 75 meter hoog en op zijn breedst 150 meter breed. Ik verzeker je, dan voel je je klein.

Een heerlijk voordeel is het dat we blijkbaar niet in het toeristenseizoen in Vietnam zijn. Het was erg rustig in de grot en de stilte om je heen maakte het alleen maar indrukwekkender. Ik wil graag uitleggen hoe mooi en surrealistisch dat het was, maar foto's en filmpjes (we hebben het wel geprobeerd, zie filmpjes) doen tekort aan de macht van de grot en met woorden is het ook niet te doen. Het enige wat we er over kwijt kunnen is dat Rob een uur lang alleen maar in stilte rond heeft staan gapen, in zijn ogen heeft staan wrijven en heeft lopen verkondigen dat dit niet echt kan zijn. We weten ook niet of er goede video's van op internet staan, maar het is een plek waar je geweest moet zijn en een plek die (in ieders geval voor Rob) het absolute hoogtepunt was van deze reis.

De dag erna zijn we nog een lekker stukkie gaan kayakken en hebben we genoten van hamburgers en frietjes. Lekker een stukkie van thuis proeven. Rebecca zou die avond door reizen naar Hanoi en wij zouden nog een tussenstop maken in Tam Coc. Het was nog geen afscheid, want we hadden een dag later nog een kamer in hetzelfde hostel als haar geboekt in Hanoi.

Phong Nha was zo'n dorpje waar alles even perfect op zijn plek viel. De zon begon weer een beetje te schijnen, onze bungalow was super, de schoenen kwamen weer op hun plekkie en de Paradise Cave was absurd. Het enige wat nog mis kon gaan was de bus richting Tam Coc/Hanoi. En die kwam natuurlijk 2,5 uur te laat... Maar daarover meer in het volgende verhaal.

P.s. We zijn in ons vorige verhaal vergeten te vertellen over onze groeiende internetbekendheid in Vietnam. Rob had namelijk alleen maar een setje All Stars mee richting Azië. Dus we wisten dat we nog een setje (hike/wandel)schoenen moesten halen. In Hué hadden we wat moois gevonden en Rebecca wilde ook wel een nieuw paar. Toen we na het betalen de deur uit wilde lopen kregen we dan toch de vraag of we nog even (met onze verse aankopen) op de foto wilden. En ja hoor, een dag later staat hij op de Facebook pagina van de winkel. Als kers op het toetje zijn we tegenwoordig ook te vinden op de booking.com pagina van Hung Phat Bungalows in Phong Nha terwijl we liggen te chillen bij het zwembad.