Baas boven baas

Vakantie in een vakantie, zo kun je ons tripje naar de Malediven wel noemen. Toen we ons plan voor de reis ongeveer vorm hadden gegeven een aantal maanden terug wilden we eigenlijk alleen Vietnam en Sri Lanka doen. Maar toen we er achter kwamen dat de paradijseilanden 'vlakbij' Sri Lanka lagen konden we de buitenkans niet laten liggen om even een bliksembezoek te brengen.

Na een lange reisdag, 5:30 ons bed uit in Hanoi, een overstap van 8 uur in Bangkok en een totaal van ongeveer 6 uur aan vliegen kwamen we in de Malediven aan. Met enige vertraging wel, omdat er in Bangkok nog 3 personen uit het vliegtuig werden gehaald, die mochten blijkbaar niet mee. Waarom weten we niet, hoeven we ook niet te weten, maar het duurde wel even voor de bagage van de boefjes uit het vliegtuig was. 

Afijn, rond 23:30 waren we eindelijk de oceaan overgestoken en geland. Daarna werden we door onze hotelmensen opgehaald en moesten we per boot (10 minuutjes varen) naar de hoofdstad; Malé.

Even een kleine stoomcursus Malediven. Het land heeft een oppervlakte van 90.000 km2. Ter vergelijking, Nederland is 41.500 km2. De totale landoppervlakte van de Malediven is echter maar 300 km2, het grootste eiland is 5 km2 groot en is dus eigenlijk nog steeds mini. Als resultaat hiervan ligt het vliegveld dus op een eigen eiland, de hoofdstad daar vlakbij en alles wat met vakantie te maken heeft op de eilanden verder weg. Daarnaast is het land een Islamitisch land, dat betekent geen alcohol, bedekte schouders en broeken tot over de knieën. 

Na onze overnachting op Malé vertrokken we rond een uur of 09:00 met de speedboot richting ons eiland; Maafushi. De trip zou ongeveer 45 minuten varen zijn, maar onze kaptein wist de speed in speedboot wel te vinden en sjeesde binnen 35 minuten over de belachelijk heldere zee. Links en rechts schoten de kenmerkende rieten hutjes en resorts op verschillende eilanden voorbij. Het paradijs was bereikt.

Wij kozen voor Maafushi omdat het een strand had waar Loes wel in haar bikini mocht liggen, er prima duikscholen waren (al zijn die overal op de Malediven) en het nog vrij goed bereikbaar was (5 speedboten per dag a 20 dollar pp). Ook ons hotel was prima te betalen met gewone Nederlandse prijzen. Dat is even wennen na Vietnam, maar het paradijs heeft een prijs. Daarmee zaten we niet in een iconisch hutje op palen in de zee, want dat paradijs vraagt, op zijn zachtst gezegd, iets meer dukaten voor een bedje. Buiten dat, liggen die eilanden vaak ook een stukje verder weg en dan moet je al aan privé watervliegtuigen gaan denken. Baas boven baas dus.

Maar goed, wij kwamen aan op Maafushi. Daar werden we meteen opgewacht door onze vriendelijke vriend van het hotel (hij heeft zijn naam genoemd, maar mijn geheugen laat me in de steek) met een karakteristiek Malediefs(?) vervoersmiddel; een soort steekkar. Auto's hebben ze daar niet nodig, wegen zijn dus gewoon van zand en ver hoeven ze ook nooit te lopen, dus gewoon lekker de bagage op een soort steekkar en lopen maar richting het hotel.

Daarnaast is alles wat je over de Malediven weet gewoon keihard waar. De parelwitte stranden hebben geen photoshop nodig en het zeewater is helderder dan het water wat je zelf in bad laat lopen. Verder is de zon rijkelijk aanwezig, maar kun je ook genieten van een lekker briesje. Het moge duidelijk zijn, na een uur lagen we al op het strand.

Maar dat was niet de hoofdreden waarvoor we naar dit paradijs kwamen. Het echte paradijs van de Malediven ligt namelijk onder de zeespiegel. Wat een geluk dat wij afgelopen zomer ons duikbrevet hadden gehaald. Diezelfde dag zaten we al op een boot, zuurstoffles achterop, vinnen om en masker op.

Eenmaal in het water keken we nog even op ons duikhorloge; temperatuur van het water, 29 graden. Zicht onder water, 25 meter. Wat wil je nog meer? 

Binnen no time zaten we op een diepte van ongeveer 15 meter, recht voor ons een koraalrif, omgeven door scholen grote en kleine vissen. Onze gids zette koers en daar gingen we dan, een rondje om de berg heen. De vissen geven er allemaal niks om, je bent maar een logge, trage duiker en dus absoluut geen gevaar voor ze, daar zijn ze veel te snel voor. Sommigen zijn nieuwsgierig en komen dichterbij, anderen negeren je volkomen en blijven lekker hun ding doen. 

Bij de eerste duik was het moment al daar, onze ontmoeting met een schildpad. Lichtelijk verstopt zat hij te chillen in een kleine grot in het koraal. Op het begin was hij wat schuchter, maar uiteindelijk zwom hij op zijn gemakje naast ons af. Een absurde ervaring.

Het hele duiken op de Malediven lijkt meer op een duik in een gigantisch subtropisch aquarium dan op een duik in het wild. En we hadden er de volgende dag nog drie te gaan!

Die avond bleek dat ook op de Malediven goed weer geen garantie is. Welgeteld op Valentijnsdag kregen we onze eerste Aziatische stortbui van de reis op ons dak. Wij hadden er gelukkig niet zo'n last van, maat het was wel sneu voor alle stelletjes die een romantisch diner op het strand deden.

De volgende dag gingen we weer vroeg aan boord, twee gemiddeld moeilijke duiken in de ochtend en weer een gemakkelijke in de middag. Bij de eerste duik zou de hoofdattractie een gezonken wrak zijn. Met ons brevet mogen we tot 18 meter diepte, daar lag de punt van het schip dus daar konden we goed gaan kijken. De rest van het schip lag helaas dieper dus die konden we alleen van boven zien. Maar het is zeker een imposant aanzicht en het heeft wel iets in onze duikersgeesten wakker gemaakt voor in de toekomst. Daarnaast lag er natuurlijk ook weer een mooi koraalrif, gevuld met tonijn, clownvissen, maanvissen noem het maar op. De hele cast van Finding Nemo kwam voorbij. Kers op het toetje was het spotten van weer een schildpad en ook een haai. Dat klinkt een hoop enger dan het is, want de haai snelde meteen weg van ons.

Voor de volgende duik zouden we een gebied met een stroming op gaan zoeken. Iets wat we nog nooit gedaan hadden, maar als we ons gewoon lekker mee lieten voeren dan zou het allemaal goed komen. Voor we echter bij de plek aan kwamen werden al onze duikinstructeurs ineens extreem enthousiast en begonnen zich al varend klaar te maken. Ze hadden namelijk dolfijnen gespot en dat is zelfs voor de natives speciaal. Snel afremmen, klaarmaken en het water in, hopen dat de dolfijnen in de buurt blijven.

Helaas hebben we de dolfijnen niet meer gezien, wel gehoord, maar niet getreurd. Eenmaal onder water en in de stroming werden we direct verrast door twee adelaarsroggen die voorbij kwamen zweven. Vervolgens werden we door de stroming langs een hele hoop prachtig koraal gevoerd. Ondertussen hebben we nog een aantal duo's aan verschillende haaiensoorten gezien, die weinig geïnteresseerd in ons waren maar wel weer echt een kick gaven. Ook dit keer zagen we weer een schildpad en we kwamen ook nog wat alen tegen die half uit de rotsen hingen. Wederom een zeer geslaagde duik. Totdat we boven kwamen, toen bleek dat er een klein beetje water door onze waterproof omhulsel gelopen was. Daarmee zijn zowel onze camera als de sd kaart gesneuveld. We hebben nog een paar foto's kunnen redden en gelukkig hebben we die camera alleen voor onderwaterfotos gebruikt, maar het is wel vervelend.

Duik drie van de dag, en vier in totaal was nog een 'fun dive'. Nog even lekker rustig hangen en genieten van alle vissen die er te vinden zijn. Ook hier zagen we een babyhaai, maar die had niet zo'n interesse in ons en bleef in zijn grotje hangen. Onze gids werd nog wel heel erg enthousiast van een soort steen in het koraal. Achteraf bleek dit een frogfish te zijn, een vis die nogal goed is in camouflage en daardoor erg zeldzaam is om te vinden. Wij wisten niet zo goed waar we naar hadden gekeken, maar die kunnen we ook weer mooi afstrepen. Helaas hebben we geen walvishaaien kunnen zien (de grootste vissen op aarde zijn vaste prik op de Malediven), maar daarvoor hadden we naar een eiland een stuk verder weg gemoeten en we mogen absoluut niet klagen. Hiermee kwam een einde van ons duikavontuur, een duikavontuur wat we waarschijnlijk nooit meer mooier mee gaan maken. 
 

De laatste dag zou ons vliegtuig richting Sri Lanka pas om 21:00 vertrekken dus we hadden nog een groot deel van de dag om te besteden. Daar wist ons hotel wel raad mee. Ze hadden een tour die ons een halve dag bezig zou houden. De planning; snorkelen bij Turtle reef, daarna dolfijnen spotten, gevolgd door snorkelen met pijlstaartroggen en afsluiten met een lunch op een karakteristieke zandbank midden in de zee. Om het geheel af te maken zouden zij hun eigen onderwatercamera meenemen, iets wat ons als muziek in de oren klonk.

Uiteindelijk gingen we met zijn drieën (buiten de kapitein en gids), wij met zijn tweeën en een man uit Marokko die ook in ons hotel verbleef. 

Ook het snorkelen bleek een schot in de roos, we hebben bij Turtle reef denk ik een stuk of 10 verschillende schildpadden gezien. Stuk voor stuk waren ze alles behalve schuw en konden we tot op een centimeter of 15 komen zonder dat ze er iets om gaven. Ook onder water waren ze, als je lang genoeg je adem in kon houden, goed te volgen. Hadden we ons WNF momentje ook weer gehad. 
 

De dolfijnen hadden we daarna binnen een minuut of 20 ook gevonden. Een school(?) van een dolfijn of 15 die vrolijk wat rond spartelde, inclusief baby die af en toe uit het water sprong. Al snel werden we vergezeld door een stuk of 3 andere boten en vonden we het ook al snel goed geweest. Laat de beestjes maar lekker beestjes zijn.

Bij onze een na laatste stop gingen we op zoek naar pijlstaartroggen. Moeilijk te vinden, die beesten, maar we hebben er uiteindelijk toch een gevonden. Hij lag half onder het zand te rusten toen wij langs kwamen drijven. Daar was hij het niet helemaal mee eens, dus hij snelde binnen een aantal seconden uit ons zicht. Verder hebben we nog wat koraal gezien en wat leuke foto's en filmpjes gemaakt.

Nog een stop te gaan voor we het paradijs weer mochten laten voor wat het was. Wel eentje die vaak de reisverhalen in de magazines haalt, namelijk stoppen op een zandbank. Heel speciaal is het eigenlijk niet, maar de foto's met een streep wit zand omgeven door een azuurblauwe zee zijn het visitekaartje van een geslaagde vakantie. Daar wisten we dan natuurlijk wel raad mee. De lunch was verder vrij mager, maar daar zal niemand om malen.
 

Eenmaal terug bij ons hotel konden we nog even lekker douchen voor we weer met bagage op de steekkar richting onze speedboot werden gelopen. Toen we bijna bij de boot waren kwam er nog een privévliegtuig over het water gevlogen, toch altijd nog een baas boven baas.
 

Op naar het volgende avontuur in Sri Lanka!