Jack!

De vlucht van de Malediven naar Sri lanka was maar een klein anderhalf uur, net genoeg om een aflevering Netflix te kijken. Dikke prima dus, de aankomst liep ook voorspoedig en we waren binnen no time het land in. Wel zo prettig als je in het begin de nacht aan komt in een nieuw land.

Dante had het in zijn beroemde boek over de 7 lagen van de hel. Op het vliegveld van Sri Lanka heb je de drie lagen van vervoer richting je slaapplek. 
 

De aankomst is nog heerlijk rustig, samen met andere semi slaperige passagiers sta je een beetje halfbakken naar de bagageband te staren tot jouw koffer/backpack langs komt schuifelen. Daarnaast kun je nog even rustig naar de wc en je planning doorspreken. Dit alles voor je die befaamde deuren naar de aankomsthal door loopt, echt het land in.

*De volgende omschrijving is een vrije interpretatie van de realiteit en kan in sommige gevallen 'in het echt' anders/een stuk vriendelijker ervaren worden*

Daar gingen de deuren open, we staarden rechtstreeks in de vuren van de eerste laag van de vervoershel. Een groot deel van de jakhalsen had zijn prooi van te voren al uitgezocht en stond rustig met een bordje met een naam erop te wachten achter het gele magische lint. We keken elkaar nog een keer diep in de ogen aan, pakten elkaars had vast en stapten de onderwereld in. Voorbij aan de jakhalsen, die waren niet in ons geïnteresseerd. Links en rechts sprong het volgende gespuis van de aankomsthal op ons af "taxi, taxi, miss?" en "want me to carry your bags sir?" waren onze eerste welkomstwoorden van de lokale bevolking. Wij hadden geen interesse, we hadden het boek van Dante bestudeerd en we wisten dat we door zouden moeten ploeteren tot aan de derde laag. 

Eenmaal bij de tweede laag aangekomen werden we begroet door de buitenlucht en het grovere geschut. De beleefde randjes begonnen te vervagen. Buschauffeurs gingen in onze looproute staan en trokken onze bagage al bijna van onze rug af om ze in een hellekar richting een stad waar we helemaal niet heen hoefde te bonjouren. Even verder hingen de taxichauffeurs al rijdend uit de raam 'Sir, Madam, you no need to walk. I have excellent taxi'. Maar wij zagen de rupees al twinkelen achter de vriendelijke bruine ogen. No way sir.

Daar waren we dan, aangekomen bij het hek van het vliegveld. Het valhalla waar de tuktuks wel mochten komen. Nu alleen nog de bezweringen der onderhandeling zien te overleven en we zouden onderweg zijn. Na een kleine tien minuten aan handjeklap met een tuktukchauffeur waren we onderweg naar onze slaapplek in Negombo. Waar we rond 00:45 dan toch eindelijk ons bedje in konden, Dante's boek was uit.

*Het viel allemaal reuze mee, soms is even lekker zeuren wel fijn. Opdringerige taxichauffeurs zijn niet onze favoriet. Tevens het einde van ons overdrijven.

De volgende dag was het tijd om onze koers uit te zetten. Buiten enkele uurtjes research in de Malediven en wat gegoogle thuis wisten we eigenlijk niet zo veel over Sri Lanka. Wat we wel wisten is dat de tuktuk hét vervoermiddel van Sri Lanka is. Vietnam heeft de scooter en de sleeperbus, de Malediven de speedboat en steekkar en Sri Lanka heeft de tuktuk.

Zo moeilijk kan het ook niet zijn om in zo'n apparaat te rijden? Vonden wij ook niet, dus we hebben er meteen een gehuurd. Voor drie weken is dit onze bolide.

Omgedoopt tot Jack, vernoemd naar de afbeelding van Jack Sparrow op de zijkant, werd dit onze trouwe driewieler voor in Sri Lanka. Het enige wat we moesten doen was, betalen natuurlijk, en een half uurtje oefenrondjes (zie filmpjes) rijden op een cricketveld en een stukje door de stad tot de verhuurder tevreden was.

Jack is een rode tuktuk met een behoorlijke identiteitscrisis. Hij heeft een afbeelding van Jack Sparrow op de zijkant, maar de binnenkant van het dak is versierd met de gehele cast van X-men. Daarnaast verteld het dashboard ons dat Jack graag naar punk luistert, maar ook een fervent fan van Che Guavara is. Het embleem op de voorkant zegt ons dat Jack van een familie van Indiaase auto's komt, daar geloven wij niks van want de prachtige sticker aan de zijkant geeft toch echt aan dat we drie weken in een Audi mogen scheuren. 

Diezelfde dag gingen we nog op pad. We hadden eigenlijk geen idee wat een goede route was, maar de tuktukmeneer wist daar wel raad mee. Eerste bestemming Kalpitya. Ongeveer 120 km naar het noorden, richting de windsurfers.

Het rijden in de tuktuk zelf viel reuze mee. Je hebt het schakelen binnen no time onder de knie en ook het links rijden is geen probleem. Het enige waar we (Rob) een uurtje over deden voor we het door hadden was de snelheidslimiet. Auto's en motoren mogen namelijk 70, bussen en vrachtwagens 60 en tractors en tuktuks 40. We vonden het ook al vreemd dat we zo veel aan het inhalen waren.

Afijn, na een goede drie uur door de prachtige omgeving, vol met steppevlaktes, krachtige bomen en mooie meertjes te hebben gereden kwamen we bijna aan bij onze verblijfplaats. Het enige wat we nog moesten overleven was een zandweg die letterlijk meer gaten dan weg had. Een behoorlijke beproeving, maar we wisten het te overleven (op die ene keer na, toen we vast kwamen te zitten in de losse zand. Maar we werden er binnen 5 minuten weer uit geduwd door de locals.

Daar waren we dan, klokslag half 6 bij onze eerste echte overnachting in Sri Lanka. Een prachtig vormgegeven stuk jungle-tuin met hangmatten en zitplekken verspreid over het gehele terrein. Kaarsjes en lampjes zorgden voor een warm ontvangst en de wierook en zen-muziek leken het erop lijken of we rechtstreeks in de seventies waren gestapt. Het was misschien een tikkeltje té hippie, maar wij vonden het helemaal mooi.
 

De accommodatie had wel iets weg van een minicamping. Er waren wat kleine privébungalowtjes en ook wat tentjes, die overigens wel overdekt onder een rieten dakje stonden. Dat leek ons wel leuk voor een nachtje, dus lekker de tent in. Verder kregen we ook meteen de vraag of we een biertje zouden lusten vanavond en direct daarna de vraag hoeveel dan? Dat leek ons een beetje een vreemde vraag, maar de oorzaak was dat er elke dag een 'beerguy' langs kwam om de bestelde hoeveelheid biertjes te brengen. Wij hadden een leuke trip gehad, dus we bestelden er drie per persoon. Dit tot verbazing van onze gastheer. Die verbazing begrepen we pas toen de beerguy arriveerde met 6 joekels van een flessen. Op het etiket stond, 625 cl.

Die hebben we niet op gemaakt, maar we mochten ze gewoon meenemen de volgende dag.
 

Die dag begonnen we met een tripje naar het strand. Het kwik gaf namelijk om 10 uur al een graad of 30 aan, verkoeling was welkom. De weg naar het strand toe was... interessant te noemen. We moesten om een klein meertje heen lopen tot de begroeiing te dik werd, vanaf daar was het kniediep door vies en modderig water. Niet onze favoriet. 

Het was het wel waard, want toen we eenmaal aankwamen bij ons goudgele strand bleek dat wij de enige bezoekers waren binnen ons gezichtsveld. De zee was ook alles behalve koud, dus een goed besteedde ochtend. Daarna nog even douchen op een manier die alleen buiten Europa kan. In de buitenlucht, een douchekop gemaakt van een schelp, een schutting om je heen waar je overheen kan kijken en een uitzicht op tientallen meters kokosnootplantage. Een heerlijke voorbereiding voor ons volgende avontuur. 

Op naar Anuradhapura!