Zon, zee, strand, Mui Ne

Na een prima busreis van een uur of 5 zijn we aangekomen in Mui Ne. De stad ligt in het zuidoosten van het land en had net zo goed kitesurf capital kunnen heten. De 'stad' bestaat voor 90% uit een lange weg naast het strand die voornamelijk bestaat uit belachelijke 5 sterren resorts, restaurants en hostels. De badplaats heeft een voordeel van de duinen in de omgeving, die ervoor zorgen dat er amper bewolking is en de temperatuur niet vaak onder de 25 graden komt. Voor ons was de keuze dus snel gemaakt, tijd voor een partyhostel.

Het eerste wapenfeit was meteen een schot in de roos, Rob had zijn boek in de Mekong Delta laten liggen. Daarna duurde het 5 minuten om de deur van de slaapzaal open te krijgen en werden we vervolgens begroet door een boze meneer met de vraag of we stil wilde zijn. Kleine valse start, maar geen probleem. 

De volgende dag was het tijd om uit een ander vaatje te tappen. We hadden van te voren al besloten dat we 1 nacht in de slaapzaal zouden doen en daarna naar een tweepersoonskamer te gaan, goede keuze. Even lekker opfrissen en op naar het strand, waar de kitesurfers in grote getalen aanwezig waren. Prachtig uitzicht, lekker strandwandelingetje en terug richting het hostel, terug naar happy hour. 

Twee halve liters voor 80 cent en lekker aan het zwembad opdrinken? Dat doe maar, ondertussen inschrijven voor het beerpongtoernooi en genieten van de 'pillowfight' competitie op een balk boven het zwembad. We gaan verder niet proberen om het uit te leggen, de enige regels waren: niet bijten en niet in elkaars gezicht schoppen. Voor de rest verwijs ik je naar onze filmpjes.

Op naar het beerpongtoernooi, we hadden al weinig zin meer omdat we net gezellig aan het kaarten waren en het bleek dat 37 teams zich ingeschreven hadden, maar een rustig potje verliezen moet wel kunnen. Helaas werden we al snel fanatiek en bleken we na enkele overwinningen ook een kleine fanbase op te hebben gebouwd. Deze groeide aanzienlijk toen we de eigenaars van het hostel een masterclass hadden gegeven. Op naar de volgende ronde, onze nieuwe tegenstanders.... de eigenaars (ze hadden een slap excuus dat er een oneven aantal teams was en dat het zo beter was). Supertof natuurlijk, maar wat doe je er aan? Leuk detail was dat zelfs de werknemers ons tussen neus en lippen door kwamen vertellen dat ze hoopten dat we zouden winnen, dus dat deden we ook maar. Erg sportief waren ze niet, maar karma blijkt een bitch, zelfs voor hosteleigenaren. Vreemd genoeg bleek dat we op dat moment nog met 3 teams over waren en dat er een soort sudden death moest worden gespeeld om te beslissen wie er in de finale kwam. Op dat moment was het al 02:30 en happy hour begon om 17:00. Je mag zelf invullen hoe de avond er uit zag, een korte samenvatting vertelt ons dat we derde zijn geworden en het erg naar de zin hebben gehad;).

De volgende dag hadden we zeer verstandig voor de sunset tour (13u verzamelen) gekozen ipv de sunrise tour (4u verzamelen) en konden we nog vrij fris en fruitig aan een dagje sightseeing beginnen. Om te beginnen gingen we naar de Fairy Stream, klinkt een beetje als de Efteling, maar het had daar zo een attractie kunnen zijn. Waarom het zo heet weten we eigenlijk niet, maar het was mooi en we hebben het goed naar ons zin gehad daar.

Stop 2, de White Sand Dunes. Beeld je alle voordelen van een woestijn in (ziet er cool uit, kekke foto's maken, leuke ervaring) en je hebt de White Sand Dunes. Alle negatieve dingen (achterlijk heet, geen water, kans op sterven) waren niet aanwezig omdat het slechts om duinen gaat die vlakbij de zee liggen. Ook hier hebben we ons prima vermaakt door te genieten van de omgeving en (mede)toeristen uit te lachen die veel te veel geld betaalden om 3 minuten achterop een quad door de duinen te crossen. 

Stop 3. Stop 3 was een meer/oase. Stond groot geadverteerd in het 'tourboekje' maar wij hebben hem niet gezien, ook niet gemist trouwens. Stop 4 was een fishing village, zag er leuk uit, maar de 15 minuten die we er voor kregen waren ook wel genoeg.

Stop 5, de Red Sand Dunes. Praktisch hetzelfde als de White Sand Dunes, maar dan met, tromgeroffel, rood zand (en iets kleiner), hoe raad je het toch. Geen quads dit keer, wel een prachtig uitzicht en dito omgeving. Dit was dan ook de plek waar we romantisch naar de zonsondergang konden kijken. Helaas waren we te druk met het maken van tekeningen in het zand toen de zon daadwerkelijk onder ging. Het was een beetje underwhelming, maar het was de moeite waard. 

Terug bij het hostel werden we weer opgevangen door onze fanatieke achterban en gingen we lekker uit eten (SPARERIBS, NOMNOMNOM) om vervolgens nog rustig een biertje te drinken bij het hostel en ons klaar te maken voor de reis de bergen in de volgende dag om 07:00. Alles koek en ei zou je zeggen, totdat Loes besloot om voor de grap mee te doen met limbodansen en ook nog eens een emmer cocktail te winnen.