Mekong Delta: dag Tho

Dag twee, gelukkig pas om 07:00 beginnen, toch wat anders dan 04:30. Vandaag staat de omgeving van Ben Tre, ook wel 'Coconut Kingdom' genoemd, op het programma. 

Tho had gisteren al een tipje van de sluier gelicht door te zeggen dat we onze zeebenen voor het grootste deel thuis mochten laten. In plaats daarvan verplaatsten we ons op hét nationale vervoersmiddel van Vietnam; de scooter. 

Onderweg werden we al snel begroet door de vele kokosnootbomen en na een kleine 10 minuten rijden arriveerden we bij onze eerste stop. Tho laat van te voren aan de locals niet weten dat we langs komen dus onze eerste gastheer zat net rustig een welverdiend sigaretje te paffen. Hij pelt namelijk 1200 (in zijn goede tijd 1800, maar hij heeft abraham ondertussen al ontmoet) kokosnoten per dag voor de schappelijke prijs van 200 dong (ongeveer 1 eurocent) per kokosnoot, wat een van de hogere salarissen van de branche is. Gelukkig had hij niet zo'n haast en mocht Loes het ook even proberen (zie filmpjes), waarna het mannetje ook weer genoeg had gelachen voor de rest van zijn werkdag.
 

Vervolgens gingen we langs bij een 'Coconut Factory' (lees overdekt stuk beton aan de rivier) waar een transportboot net een lading kokosnoten kwam leveren. Er was een tiental mensen aan het werk, waarbij het werk varieerde van het pellen en sjouwen van kokosnoten/kokosnootschillen tot het tellen van het aantal kg dat een werknemer per dag schilde en het wassen van het vruchtvlees.
Elk deel van de kokosnoot werd zorgvuldig ontleed en elke grondstof werd ook weer gebruikt of verkocht. Zelf hadden we het idee dat we af en toe een beetje in de weg stonden tussen de kokosnoten, maar na een tijdje kregen we toch wat vriendelijke knikjes en wat glimlachen van de werknemers.

Tho had zijn bedrijf net zo goed 'Meet the Mekong locals' kunnen noemen ipv 'River Tours' maar je hoort ons niet klagen. Het vrolijke ventje nam ons deze dag ook nog mee een eilandje in de rivier op. Hier liet hij ons zien hoe de mensen leefden van het hebben van kokosnootbomen. De mensen zelf hebben er namelijk niet zo veel omkijken naar, want als je kokosnoten wil kopen, dan mag je ze ook lekker zelf uit de boom gaan trekken. Wat deden deze mensen dan wel om de tijd te doden? Manden maken, manden die gebruikt worden om cadeaus in te doen voor het Vietnamees nieuwjaar (5 feb). Een persoon maakt ongeveer 200 manden in 5 dagen, maar ze leveren eigenlijk maar erg weinig op. Op dit eilandje waren weinig voorzieningen. Zo vingen de mensen het regenwater op om hiermee zichzelf en hun kleding te kunnen wassen. Het drinkwater moeten ze kopen. Dat doet iedereen overigens omdat het water uit de kraan ook voor Vietnamesen niet te drinken is.

Tegenover de mandemakers woonde een oud vrouwtje. Op het moment dat we bij haar huis aan kwamen lag ze lekker relaxed naar een soap te kijken en een beetje wind in haar gezicht te wapperen. Het zag er allemaal erg vredig uit totdat wij op de thee kwamen. Met lichte tegenzin zette ze haar serie af en gaf ons een kopje thee, een koekje en stond ze erop dat we het op aten (blijkbaar zijn oma's overal hetzelfde). Ze sprak geen woord engels en leek verder ook niet erg geïnteresseerd in ons, tot we aanstalten maakten om te gaan, toen moesten we toch met zijn allen op de foto. Ze werd er spontaan een stuk vrolijker van (op de foto niet te zien overigens) want dan konden we bij haar verzameling van foto's met andere nietswetende toeristen. Vreemd, maar ergens ook erg schattig.

De meneer van onze volgende stop had meer ervaring met het ontvangen van westerse mensen. Met open armen en een overvloed aan grapjes en foto's van de 7 generaties van zijn familie werden we ontvangen. Hij heeft thuis een verzameling van spullen van de 17e eeuw tor nu. De meeste spullen waren familieerfstukken zoals prachtige vazen en gouden lijsten waar musea jaloers op zouden zijn, maar hij had ook een grote verzameling aan boeddha beelden. Het gaat zelfs dusdanig ver dat hij de oude boeddha beelden uit de tempels krijgt wanneer die ze laten vervangen. Ook bleek hij een begenadigd kokosnootbomenbeklimmer (galgje!) te zijn en dat op zijn leeftijd (65+). Binnen no time was hij een meter of 3 de boom in. Daarna waren wij natuurlijk aan de beurt, met wisselend succes. Laten we het er op houden dat Rob vooral faliekant werd uitgelachen en dat ze beiden verbaasd waren over hoe goed Loes het kon.

Het laatste deel van onze tweedaagse tour bestond uit nog een stukje varen in een kleine, niet gemotoriseerde boot. We waren inmiddels wat meer gewend geraakt aan elkaar dus we werden wat brutaler. Het leek Loes namelijk erg leuk om Rob eens te laten roeien. Tho kon daarbij zijn lol niet op en ook de kapitein lachte al zijn 6 tanden bloot toen Rob de boot bijna de oever op ramde. Na wat tips ging het gelukkig een stuk beter en waren onze Aziatische vrinden toch erg onder de indruk.

Daarmee komt een einde aan onze twee dagen met Tho. Het enige wat nog moest gebeuren was de was ophalen (Tho bood aan om onze was naar de wasserette te brengen waar hij altijd heen ging) en ons verplaatsen richting onze nieuwe verblijfplaats. We hadden een tip gekregen van een van de mensen die we hadden leren kennen in Ho Chi Minh, dus daar waren we wel benieuwd naar. Helaas lag het 16km uit het centrum, gelukkig kon Tho het niet over zijn hart krijgen om ons zelf vervoer te laten regelen en bracht hij ons zelf, samen met zijn andere chaffeur, richting onze nieuwe homestay.

And what a place it was, ons eigen paradijsje in de Delta. Zie het voor je, kabbelende beekjes, hangmatten in de openingen van een klein kapelletje met een tropisch veld op de achtergrond en als kers op het toetje, begroet worden door een puppy. Wat wil je nog meer? Misschien dat het iets gemakkelijker te vinden was, maar anders zou de vergelijking met het paradijs ook niet meer op gaan.

Koude biertjes staan klaar, niks meer op het programma, het leven is goed. Tijd om de backpack weer even op orde te krijgen en rustig de dag van morgen voor te bereiden. Helaas kwamen we meteen weer terug op aarde, misschien geloven de Vietnamesen dat we over hypermoderne kleding beschikken, misschien hadden we onze kleding moeten scheiden, maar het resultaat was daar en het resultaat is roze. Twee shirts gedegradeerd tot poetsdoek en een derde is wellicht nog te redden, huilie huilie, maar wel weer meer plek in de backpack. 

Tijd voor de nieuwe dag, tijd om zelf eens voor Columbus te spelen en de kleine dorpjes van Zuid Vietnam eens te gaan bekijken. Dat doen we natuurlijk oer-hollands, op de fiets. De eigenaar van de homestay wist ons een mooie tempel aan te wijzen op een kilometer of 5 van de homestay en daarmee was onze koers gezet.

Voor veel van de Vietnamesen zijn wij als westerse mensen net zo'n attractie als dat zij en het land voor ons zijn. Vaak blijft het bij een stiekeme blik of een lach die ze net niet kunnen onderdrukken, maar soms komen ze de huisjes uit rennen om hallo te roepen. Veel van de dingen zoals het aanraken van onze witte huid of complimenten voor onze blauwe ogen hadden we enigzins wel verwacht, maar dat zo'n beetje iedereen hier jaloers is op onze neuzen hadden we niet verwacht. 

In de stad zijn ze ons wel enigzins gewend, daar worden we een keer extra lang aan gestaard en kijken ze nog eens om als ze je inhalen.

Op het platteland is het anders.

Insert Brad Pitt en Angelina Jolie, of ook wel Rob en Loes genoemd. Vandaag waren we filmsterren. We hebben gezwaaid, hallo gezegd tegen de helft van de bevolking en we zijn met mensen op de foto geweest. Locals halen je in, stoppen langs de kant van de weg tot je weer voorbij bent gefietst en halen je vervolgens weer in. Niet slecht voor een dreumel en een uulewapper.

Toppunt van de dag was wel een groepje kinderen die erg rustig voor ons bleven fietsen en giechelen. Toen we even stopten om ergens een drankje te kopen, kwamen zij daar ineens ook een drankje halen. Nadat ze alle moed verzameld hadden (en er eentje verloren had met steen-papier-schaar) werden we dan toch eindelijk door ze aangesproken. 'U ar butiful', was de beste openingszin waar ze mee konden komen. Niet slecht, moet ik ook eens proberen in Nijmegen. Haal ik waarschijnlijk minder succes uit. Afijn, met handen, voeten, google translate en toch nog vrij goed Engels van de schoolkinderen kwamen we toch tot een leuk gesprek en een kekke foto.
 

Ohja, we zijn ook nog bij de tempel geweest. Moi ding, leuk vormgegeven. Wat tierelantijntjes links en rechts, likje verf op het plafond, vreemde afbeelding van een oog aan het einde, helemaal leuk, vaker doen. 

P.s. het was een prachtig gebouw, we hebben onze ogen uitgekeken in deze weggestopte parel. Net zo lang tot er een aantal keer op een gong werd geslagen en we in het Vietnamees aan werden gesproken. Geen idee of we werden uitgenodigd voor iets leuks of dat we er uit moesten, maar we hebben toch maar gauw de benen genomen. 

Op naar de volgende stad: Mui Ne!