Ho Chi Minh: Waar de toeter belangrijker is dan je spiegels.

Veilig geland, veilig aangekomen. Na een reis van ongeveer 27 uur van deur tot deur en een kleine 13.000 km zijn we aangekomen in Vietnam. De vluchten verliepen eigenlijk hartstikke soepel en vielen reuze mee, enige minpuntje is dat we de nacht praktisch over hebben geslagen en rond 14:00 aan kwamen in ons hostel.

In ons hostel hebben we even genoten van een powernapje en daarna lekker op verkenningstocht. Dat leidt ons naar het verkeer, je kunt niet iets over Ho Chi Minh schrijven zonder het verkeer te noemen. De regels zijn anders in de asfaltjungle hier. Rood is rood wanneer het uit komt, anders kan elk verkeerslicht als groen gelezen worden. Een auto is overbodige luxe want je kunt ook gemakkelijk met 4 op een scooter en je spiegels zijn overbodig want als iemand er langs wil dan toetert hij wel. Niet dat je tijd zou hebben om in je spiegels te kijken, de mierenhoop voor je heeft namelijk alle aandacht nodig.

Iets simpels als de weg oversteken lijkt hierdoor net zo moeilijk als 'maar 1 biertje drinken met je vrienden' maar het valt uiteindelijk reuze mee. Je zoekt een gaatje van ongeveer een seconde dat er geen verkeer aan jouw kant van de weg komt en dan is het oogkleppen op en gaan, de rest houdt wel rekening met jou (dat stukje mag je overslaan mam).

Verder valt het met de jetlag nog reuze mee (lang leve regelmatig nachtdiensten draaien) en hadden we de cultuurshock ook erger verwacht. Het enige wat tegenviel was het krijgen van het visum. 

Beeld het je even in, een vrolijke Limburger en enthousiaste Brabantse worden na een lange reis 'begroet' door een aanzienlijke rij toeristen. Ze staan met zijn allen te wachten voor een loketje waar dan 3, dan 5, dan weer 2 Vietnamesen semi-doorwerken om visa te lezen en paspoorten te stempelen. Leuk detail is dat het ongeveer een half uur duurt voor je je documenten in mag leveren en dat je daarna nog een uur in spanning mag wachten of je überhaupt het land in mag. Toen we onze felbegeerde stempels hadden, was het alleen nog onze backpacks zoeken. Helaas hadden die al dusdanig veel rondjes op de bagageband gemaakt dat het personeel ze al tot 'niet opgehaalde bagage' had bestempeld. Gelukkig is paniek niet iets waar we nog toe in staat waren na onze vermoeiende vlucht en hadden we ons 'leven in een tas' binnen no time weer terug. Maar niets te klagen, all part of the backpackers experience!
 

Tot de volgende update! (Sneak peak: Vietnam War Museum, claustrofobie xl in de Chi Cu (Chu Ci?) tunnels en varen door tussen de gekke hoedjes in de Mekong Delta.